چکیده

در یک اصل کلی مبتنی بر خودیاری، دولت­ها در تلاش‌اند تا با افزایش قدرت و بهینه­سازی آن، اهداف و منافع خود را محقق سازند و اگر چنانچه چنین امکانی از سوی یک دولت به تنهایی امکان‌پذیر نباشد، دولت­ها تلاش خواهند کرد تا از طریق اتحاد با سایر بازیگرانی که دارای منافع مشترکی نیز هستند، قدرت خود را مضاعف کرده، به منافعشان برسند؛ بنابراین، اتحادها به عنوان یکی از منابع شکل­دهنده قدرت در سیاست خارجی کشورها همواره حائز اهمیت بوده و هست. منافع هم‌سو و تهدیدات مشترک از جمله مهم­ترین مؤلفه‌های شکل­دهنده به اتحادها محسوب می‌شوند. اینکه این منافعِ هم‌سو یا تهدیدات مشترک چگونه درک می­شوند، تا حدود زیادی متأثر از برداشت و فهم دولت‌هاست و این برداشت نیز خود متأثر از هویت و فرهنگ کشورهاست؛ بنابراین، از این منظر هویت و فرهنگ هر دولتی ممکن است به عنوان یکی از مهم­ترین عوامل چرایی شکل­گیری یک اتحاد باشد. این موضوع در منطقه خاورمیانه به دلیل ویژگی­های متمایز از اهمیتی دو چندان برخوردار است. یکی از مهم­ترین اتحادهایی که برجستگی فراوانی دارد، اتحاد امریکا و اسرائیل است و به عنوان یکی از مهم­ترین اتحادهایی است که منطقه و تحولات آن را متأثر از خود ساخته است. در کنار تحلیل­هایی که تلاش دارند این اتحاد را صرفاً ناشی از نفوذ صهیونیزم در ایالات متحده امریکا و نقش لابی آیپک و ضرورت­های ساختاری بررسی کنند، ما در این مقاله تلاش می‌کنیم در چهارچوب نظریه سازه‌انگاری این اتحاد را در راستای منافع استراتژیکی که خود منبعث از هویت و فرهنگ مشترک هستند تبیین کنیم و درنهایت به طور مختصر و موجز تأثیر این اتحاد را بر جهان اسلام نشان دهیم.