چکیده
هدف: در سال 2020، ایالات متحده در واکنش به افزایش کنشگری ایران در خاورمیانه پساناآرامیهای عربی، با میانجیگری بین امارات و اسرائیل و عادی سازی روابط دو همپیمان منطقه ای خود در چهارچوب انعقاد پیمان ابراهیم، نقش برجسته ای ایفا نمود. پرسش این است که جایگاه ایران در نزد ایالات متحده به عنوان میانجی در انعقاد توافق ابراهیم کجاست؟
روش شناسی: در نوشتار حاضر سعی خواهد شد، نقش امریکا در پیمان ابراهیم، با توجه به مهار منطقه ای ایران در چهارچوب نظریه موازنه سازی، مورد بررسی قرار گیرد. بر این اساس ترکیب روش توصیفی، تحلیلی و تاریخی استفاده شده اند.
یافته ها: این توافق، با میانجیگری ترامپ، برای واداشتن هر4 کشور مسلمان به پیمان نامبرده، راه حلهایی داشت. اماراتی ها، به دنبال سلاحهای پیشرفته ایالات متحده، بطور خاص هواپیماهای F35 بودند، بحرین در پی جلب حمایت ایالات متحده علیه ایران، با تأیید ضمنی عربستان بود. سودان، حذف نام خود از لیست تروریسم تحت حمایت دولت آمریکا، پس از 27 سال (بعد از حملات نایروبی و دارالاسلام) با کمک بسته کمکی بانک جهانی را دریافت کرد و شناسایی رسمی حاکمیت سودان در صحرای غربی مورد مناقشه، نصیب سودان شد.
نتیجه گیری: واشنگتن، سالها پیش از این توافق، به واسطه روابط نزدیک سیاسی – اقتصادی و با مشوق های مالی که با طرفین این پیمان داشته است؛ درنهایت توانست در سال 2020 به عنوان بازیگر عمده در آشکار کردن روابط پنهان امارات و اسرائیل گام بردارد و با واگذاری مسئولیتش به شرکای منطقه ای خود، آنها را در جهت نیرویی توازنبخشی در برابر ایران تقویت کند و بار دیگر به بازطراحی رویکرد موازنه سازی خود بپردازد.
کلیدواژهها
موضوعات